آنتونیو گوترش cop27

آقای آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل، در روز ۷ نوامبر سال جاری( ۱۶ آبان) در مراسم افتتاحیه نشست تغییرات اقلیمی، در حضور بیش از ۱۰۰ تن از رهبران جهان و بیش از ۱۰۰۰ نفر کارشناسانی که از سراسر جهان به شرم الشیخ مصر آمده بودند، سخنانی ایراد کرد که با اندکی جرح و تعدیل، در اینجا نقل می شود.

گوترش: عالیجناب، دوستان عزیز، در چند روز آینده، جمعیت سیاره ما از آستانه جدیدی عبور خواهد کرد و هشت میلیاردمین عضو خانواده انسانی متولد خواهد شد. این نقطه عطف به ما نشان می دهد که دلیل برگزاری این کنفرانس در مورد تغییرات آب و هوایی چیست. چون وقتی ۸ میلیاردمین بچه، بزرگ شد از ما خواهد پرسید” زمانی که فرصت داشتید برای آینده سیاره من چه کردید؟”

ساعت تیک تاک می کند، وقت می گذرد و در حالی که ما مشغول درگیری های زندگی خود هستیم، زمان طلایی از دست می رود. انتشار گازهای گلخانه ای همچنان در حال رشد و دمای جهانی همچنان در حال افزایش است. سیاره ما به سرعت به نقاط اوج حادثه نزدیک می شود، نقطه ای که هرج و مرج آب و هوایی دیگر قابل برگشت نخواهد بود. این چالش اصلی قرن ماست، چون ما در بزرگراهی به سمت جهنم آب و هوایی در حرکت هستیم و هنوز پایمان روی پدال گاز است.

جنگ در اوکراین و سایر درگیری های جهانی، باعث خونریزی و خشونت بسیار شده و تأثیرات شگرفی در سراسر جهان داشته است. اما نمی توانیم بپذیریم که این اتفاقات، توجه ما را از تغییرات آب و هوایی منحرف کند. البته ما موظفیم که برای حمایت از تلاش های صلح و پایان دادن به رنج عظیم جنگ، با یکدیگر همکاری کنیم، ولی فراموش نکنیم، مشکلات آب و هوایی در راس مشکلات بشر قرار دارند. در واقع، بسیاری از درگیری های امروز از جمله گرسنگی و بی آبی، با هرج و مرج رو به رشد آب و هوای جهانی مرتبط هستند.

فعالیت های انسانی، عامل اصلی مشکل آب و هوایی هستند، به همین دلیل نیروی فعالیت های انسان نیز می تواند راه حل این مشکل باشد. هرگونه امیدواری به محدود کردن افزایش دما به ۱/۵ درجه، در گرو دستیابی به انتشار صفر مطلق کربن تا سال ۲۰۵۰ است. طبیعی است که کشورهای توسعه یافته باید پیشگام باشند، اما کوشش اقتصادهای نوظهور نیز برای پائین آوردن منحنی انتشار جهانی حیاتی است. در آغازCOP27 و برای ایجاد این همکاری، من خواستار یک پیمان همبستگی آب و هوایی بین اقتصادهای توسعه یافته و نوظهور هستم. پیمانی که در آن، همه کشورها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در راستای هدف ۵/۱درجه، باید تلاش بیشتری انجام دهند. پیمانی که در آن کشورهای ثروتمند و موسسات مالی بین المللی، باید کمک های مالی و فنی موثری برای سرعت بخشیدن به انتقال انرژی های تجدیدپذیر به اقتصادهای نوظهور را ارائه کنند. پیمانی که از درون آن انرژی مقرون به صرفه و پایدار برای همه جهانیان فراهم شود.

دو اقتصاد بزرگ جهان، یعنی ایالات متحده و چین، مسئولیت ویژه ای برای تحقق این پیمان دارند. این تنها راه امید بشریت برای دستیابی به اهداف آب و هوایی است. بشریت فقط یک انتخاب دارد، یا همکاری و یا از بین رفتن. یا یک پیمان همبستگی آب و هوایی و یا یک پیمان خودکشی دسته جمعی. ما باید این حقیقت تلخ را بپذیریم که دیگر توانی برای مقابله با تعداد فزاینده رویدادهای فاجعه بار آب و هوایی نداریم. دیگر نمی توان خطرات و زیان ها را به زیر فرش جارو کرد. این را نمی توانیم پنهان کنیم که کسانی که کمترین سهم را در بحران آب و هوا داشته اند، اکنون بیشترین آسیب را می بینند و طوفانی را که دیگران کاشته اند، آنها درو می کنند. به همین دلیل است که من از همه دولت‌ها می‌خواهم، از سودهای بادآورده شرکت‌های سوخت فسیلی، مالیات بیشتری بگیرند و این پول را به سمت کشورهایی که از زیان های ناشی از بحران آب و هوایی رنج می برند و افرادی که با افزایش قیمت مواد غذایی و انرژی دست و پنجه نرم می کنند، هدایت کنند.

عالیجنابان، خبر خوب این است که ما می دانیم باید چه کار کنیم و ابزارهای مالی و تکنولوژیکی برای انجام این کار را داریم. زمان همبستگی بین المللی در سراسر جهان فرا رسیده، همبستگی که به همه حقوق بشر احترام بگذارد و فضای امنی را برای مدافعان محیط زیست تضمین کند. فراموش نکنیم که جنگ با طبیعت به خودی خود نقض گسترده حقوق بشر است.

نبرد جهانی آب و هوایی در ده سال آینده، یا برنده می شود و یا شکست خواهد خورد. پس بیایید با هم بجنگیم و بیایید با هم پیروز شویم. به خاطر ۸ میلیاردمین عضو خانواده انسانی و برای نسل های آینده.

متشکرم.