امروزه استفاده از مواد پلاستیکی به حدی روزمره و متنوع شده که دیگر کمترکسی می تواند بدون استفاده از این مواد زندگی کند. سالیانه میلیون ها تن پلاستیک در سرتاسر جهان، وارد سطل های زباله می شود. در بین انواع زباله، چه از نظر حجم و چه از نظر تاثیر بر محیط زیست، اصلی ترین مشکل مربوط به زباله های مواد پلاستیکی است. هرچند قدمت مشکل زباله های پلاستیکی حتی به ۵۰ سال هم نمی رسد، اما چون طول زمان تجزیه مواد پلاستیکی بسیار طولانی است و گاهی بیش از صد سال طول می کشد، آسیب این نوع زباله برای طبیعت بسیار زیاد است. این در حالی است که زباله های طبیعی مانند پسماند سبزیجات و گوشت حداکثر ظرف ۶ ماه در طبیعت تجزیه می شوند.

پس اگر بخواهیم از محیط زیست و منابع طبیعی مانند رودخانه ها، تالاب ها، دریاچه ها و اقیانوس ها محافظت کنیم، چاره ای نداریم جز اینکه زباله های پلاستیکی را بازیافت کنیم. البته بازیافت پلاستیک با توجه به ارزان بودن مواد نفتی که عنصر اصلی سازنده آن است، در بسیاری از مواقع مقرون به صرفه نیست. بعلاوه بخشی از مواد پلاستیکی غیر قابل بازیافت هستند.

به تازگی راه چاره ای برای استفاده مجدد از زباله های پلاستیکی بوجود آمده که می تواند بخش بزرگی از این نوع زباله را از عرصه های مختلف محیط زیست خارج کند. ترکیبات آسفالت معمولاً از مخلوط ۹۰ درصد سنگدانه شکسته، شن، ماسه و سنگ آهک و ۱۰ درصد قیر تشکیل می شود. در این میان قیر مانند یک چسب قوی و مقاوم این مخلوط را به هم متصل می کند. بین پلاستیک و قیر شباهت های فیزیکی زیادی وجود دارد، چون هر دو از نفت بدست می آیند. محققان دریافتند که از پلاستیک می توان به عنوان یک ماده اتصال دهنده در آسفالت استفاده کرد که می تواند از قیر قوی تر عمل کند.

کشور آفریقایی غنا به تازگی جاده ای ساخته که آسفالت آن از پلاستیک های دست دوم، کیسه های خرد شده و ذوب شده پلاستیکی، بطری های آب و بسته های غذایی ساخته شده است. در کشور غنا روزانه ۵۰۰۰ تن زباله پلاستیکی تولید می شود. تاکنون فقط ۵ درصد از این نوع زباله بازیافت می شد و بقیه راهی محل های دفن زباله، بیابان ها و آبراه ها می شد و یا اینکه سوزانده می شد و هوا را مسموم می کرد. حالا جاده های پلاستیکی، فرصت مناسبی را برای جذب صدها هزار تن پلاستیک رها شده در طبیعت فراهم کرده.

پیمانکاران آسفالت، پلاستیک خرد شده را تا ۱۷۰ درجه سانتیگراد ذوب می کنند، سپس با شن و قیر مخلوط کرده، ترکیب مناسبی بدست می آورند. جاده های حاوی زباله پلاستیکی، توانایی عملکرد بهتری از جاده های سنتی دارند، طول عمر آنها بیشتر است و در زیر بارهای سنگین، دیرتر ترک بر می دارند. این ملات از مقاومت و دوام بالاتری برخوردار است و می تواندگرمای بیشتری را تحمل کند و در برابر آسیب های آب، ترک خوردگی و ایجاد چاله، مقاومت بیشتری از خود نشان دهد. در حال حاضر فقط نیمی از قیر آسفالت با زباله پلاستیکی جایگزین می شود. البته کارشناسان امیدوارند میزان استفاده از پلاستیک در آینده با بالا رفتن تجربه و پس دادن امتحان کیفیت، باز هم بیشتر شود.

طرح جاده های پلاستیکی برای اولین بار دو دهه پیش در هند، آزمایش و ساخته شد. هم اکنون چهار شرکت در استرالیا مشغول ساختن صدها کیلومتر جاده پلاستیکی هستند. این فناوری در اروپا و آسیا در حال گسترش است، کشورهای ویتنام، مکزیک، فیلیپین، آفریقای جنوبی و ایالات متحده نیز اولین جاده های پلاستیکی خود را به تازگی ساخته اند. با توجه به این که میزان تولید زباله پلاستیکی جهان تا سال ۲۰۵۰ بیش از سه برابر خواهد شد، بر اهمیت این راهکار برای خارج کردن پلاستیک از محیط زیست روز به روز افزوده تر خواهد شد.