به مناسبت بازگشت ایالات متحده به توافق نامه آب و هوایی پاریس، برنامه شمارش معکوس TED، دو نفر را که در سال ۲۰۱۵ در تولد این توافق نامه نقش اساسی داشتند، روبروی هم قرار داد. در این برنامه ال گور معاون سابق رئیس جمهور و یکی از فعالان آب و هوایی، با جان کری که در زمان تصویب توافق نامه، وزیر امور خارجه و رئیس هیئت نمایندگی آمریکا بود و اکنون نیز نماینده ویژه ایالات متحده در امور محیط زیست است، در باره نقش جدید جان کری در بحران های آب و هوایی گفتگو کردند. این مصاحبه از طریق اسکایپ و در تاریخ ۱۹ فوریه ۲۰۲۱ انجام شد. به گزیده ای از این مصاحبه توجه کنید.

ال گور: بسیار ممنونم که این مصاحبه را ترتیب دادید. وقتی رئیس جمهور بایدن، اعلام کرد جان کری این نقش فوق العاده مهم را بر عهده خواهد گرفت، من کاملاً هیجان زده شدم. خود شما چه احساسی نسبت به این سمت جدید دارید؟

جان کری: صادقانه بگویم، احساس می کنم بسیار پرانرژی و بسیار متمرکز هستم. من فکر می کنم این برای من یک امتیاز است که چنین وظیفه ای بر عهده ام گذاشته شده. حل مشکلات محیط زیست یک حرکت گسترده است که همکاری تمام مردم دنیا را طلب می کند و من وقتی احساس می کنم عضوی از این حرکت هستم، بسیار مفتخر می شوم.

ال گور: در این روز تاریخی که ایالات متحده به طور رسمی و قانونی به توافق نامه پاریس بازگشت، به نظر شما که حالا عضوی از این پیمان نامه هستید، چه چیزی در سطح جهانی باید اتفاق بیفتد تا سرعت تغییرات افزایش پیدا کند؟

جان کری: روز بازگشت آمریکا به توافق نامه پاریس بسیار مهم است، روزی که بهتر بود هرگز اتفاق نمی افتاد. رئیس جمهور قبلی ما بدون هیچ مبنای علمی و بدون هیچ دلیل منطقی، تصمیم گرفت آمریکا را از پیمان بیرون بیاورد. او با این کار هم به ما آسیب رساند و هم به اهداف محیط زیستی دنیا. اکنون نیز باید قبول کنیم، جهان از سرعت لازم برای مقابله با مشکلات بحران آب و هوا برخوردار نیست و حتی اگر همه اعضاء پیمان پاریس به تعهدات خود عمل کنند، این تعهدات آنقدر قوی نیست که بتواند جلو افزایش دمای کره زمین را بگیرد و آن را در زیر ۵/۱ درجه مهار کند. در حال حاضر چین۳۰ درصد از کل انتشارگازهای گلخانه ای را بر عهده دارد، ایالات متحده ۱۵ درصد، اتحادیه اروپا حدود ۱۴ درصد و هند در حدود ۷ درصد. می بینید که فقط چهار کشور جهان، تولید کننده بیش از ۶۰ درصد از کل گازهای گلخانه ای هستند و میزان انتشار گازهای گلخانه ای نه تنها در این مدت کاهش پیدا نکرده بلکه همچنان در حال افزایش است. اکنون ما فرصتی داریم که خطاهای قبلی را جبران کنیم. کشورها باید به سرعت نقشه راه خود را لااقل برای ۱۰ سال آینده و سپس ۳۰ سال آینده اعلام کنند. ما باید سطح توقع خود را بالا ببریم، یعنی به سرعت مصرف زغال سنگ را به صفر برسانیم و انرژی های تجدید پذیر را جایگزین کنیم.

ال گور: صحبت های شما نشان می دهد که غیبت چهار ساله آمریکا در تلاش های بین المللی، چقدر دردناک بوده. بعد از این وقفه، شما چگونه می خواهید دوباره با دنیا وارد تعامل شوید؟

جان کری: من اول از همه قصد دارم این کار را با فروتنی انجام دهم، زیرا حالا دیگر خیلی مناسب نیست که ایالات متحده به عقب برگردد و به همه بگوید که آنها چه کار باید بکنند. حالا ما باید به حرف دیگران گوش کنیم، چون آنها در غیاب ایالات متحده بار مسئولیت را تحمل کرده اند. البته در همین مدت، ۳۸  ایالت آمریکا به فشار خود برای تصویب قوانین محدود کننده سوخت های فسیلی و جایگزینی سوخت های تجدیدپذیر، ادامه دادند. بسیاری از شرکت های خصوصی ایالات متحده نیز چنین کاری را رها نکردند. من فکر می کنم ما می توانیم دوباره اعتبار خود را برای یک همکاری جهانی، بدست آوریم.

ال گور: خوب، این خیلی دلگرم کننده است، ولی به نظر من کافی نیست. در حال حاضر موانعی برای سرمایه گذاری در انرژی پاک و وسایل نقلیه الکتریکی و سایر موارد وجود دارد. حالا چگونه می توانیم همه این فعالیت ها را به حرکت درآوریم تا جهان را به صورت واقعی متقاعد کنیم که آمریکا جداً برای پیدا کردن راه حل، بازگشته است؟

جان کری: ما باید با دنیا صادق و صریح باشیم. من چند روز پیش با دولت استرالیا صحبت کردم که گفتگوی بسیار خوبی بود. استرالیا با ما اختلافاتی داشت اما توانستیم به سرعت در یک راستا قرار بگیریم. من تاکنون با هند، برزیل، کشورهای آمریکای لاتین، کشورهای اروپایی و با کمیسیون اروپا گفتگو کرده ام و امید دارم، با روشی جدید به آنها نزدیک شوم و بتوانم ائتلاف هایی ایجاد کنم.

ال گور: یکی از چالش های بزرگ در این مسیر، اقتصادی است. در پیمان پاریس کشورهای ثروتمند برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، قول کمک مالی به کشورهای کمتر ثروتمند را دادند تا آنها نیز بتوانند با مشکلات بحران اقلیم مبارزه کنند. به نظر شما با مشکلات اقتصادی که در اثر کووید-۱۹ پیش آمده. سرنوشت این قول ها چه می شود؟

جان کری: سوال بزرگ این است که آیا می توان کشورها را وادار کرد تا سرمایه گذاری مناسب را انجام دهند. من معتقدم، هیچ دولتی نه آنقدر پول و نه آنقدر انگیزه دارد که بتواند هر چقدر که لازم است خرج کند. ما دو سال قبل ۲۶۵ میلیارد دلار صرف پاکسازی مناطق ساحلی، بعد از سه طوفان ماریا، هاروی و ایرما کردیم. این احمقانه است که ما می توانیم ۲۶۵ میلیارد برای پاکسازی پس از طوفان هزینه کنیم، اما نمی توانیم ۱۰۰ میلیارد دلار برای صندوق توسعه انرژی سبز فراهم کنیم. به نظر من این بخش خصوصی است که می تواند با سرمایه گذاری های لازم در مسیر تولید انرژی های پاک، هم ایجاد ثروت کند و هم به بشریت کمک نماید. من با صندوق بین المللی پول و بانک جهانی صحبت کرده ام که به سرمایه گذاران بخش خصوصی در کشورهای نا برخوردار کمک کنند، تا آنها نیز بتوانند در بخش هایی که بیشترین دستاورد را در کاهش سریع گازهای گلخانه ای ایجاد می کند، فعالیت نمایند.

ال گور: شما برای پیش بردن اهداف انرژی سبز، انتظار دارید شرکت های بزرگ و همچنین مشاغل کوچک تر، چه نقشی را بر عهده بگیرند؟

جان کری: دولت ها می توانند با ایجاد تفاوت های مالیاتی، در بخش خصوصی انگیزه ایجاد کنند. به عنوان مثال، بخشودگی های مالیاتی برای انرژی خورشیدی، تاکنون توانسته پیشرفت های زیادی در این بخش ایجاد کند. طی دو سال گذشته، در حدود ۱۳ تا ۱۷ تریلیون دلار، وام های بانکی برای شرکت های وابسته به انرژی پاک، درنظر گرفته شده. تسلا در حال حاضر با ارزش ترین شرکت خودروسازی در جهان است. این شرکت فقط یک چیز می سازد، اتومبیل الکتریکی، این می تواند پیامی مهمی برای سرمایه گذاران بخش خصوصی باشد.