سازمان ملل متحد در تاریخ ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۸(۵ می ۲۰۱۹) نخستین گزارش جامع خود در مورد تهدید انقراض گونه های گیاهی و جانوری کره زمین را منتشر کرد.  ۱۴۵ متخصص از ۵۰ کشور(ایران هم یکی از این کشورها بود.) با بررسی علمی و تحلیل پژوهش های زیست محیطی، این گزارش را تهیه کردند و آن را به عنوان شالوده ای برای سیاست گذاری تمام کشور ها، با هدف توقف و حتی معکوس کردن روند نابودی محیط زیست و انقراض جانداران اعلام نمودند. رییس هیئت سیاست گذاری زیست بوم ها و تنوع زیستی اعلام کرد: دانشمندان در این گزارش هشدار دادند که به شکل بی سابقه ای گونه های مختلف جانداران در حال انقراض هستند. آنها گفتند ما در یک دوره انقراض پرشتاب قرار داریم ولی سرعت آن را متوجه نمی شویم، چون این انقراض به کندی اتفاق می افتد و نسبت به طول عمر زمین، مدت کوتاهی است. در حال حاضر صدها هزار گونه آبزی، پستانداران، حشرات گرده افشان و گیاهان شناخته شده و ناشناخته، بیش از ۴۰ درصد دوزیستان، ۳۳ درصد صخره های مرجانی و یک سوم پستانداران دریایی، بخاطر رفتار خودخواهانه انسان ها بر روی کره زمین، در شُرُف نابودی و در معرض انقراض هستند. پیش بینی می شود، یک میلیون گونه جانوری و گیاهی کره زمین تا دوازه سال آینده منقرض شوند. آلودگی محیط زیست و تغییرات اقلیمی به عنوان دو عامل اصلی تهدیدکننده گونه های مختلف جانوری و گیاهی هستند که در نهایت حاصل این تخریب باعث از دست رفتن تنوع غذایی، کمبود آب، کمبود منابع طبیعی و انرژی و تغییرات آب و هوایی خواهد شد و جنگ و درگیری بر سر ادامه حیات و دسترسی به منابع  رخ خواهد داد.

 تاکید خیره سرانه و بی امان کشورها برای بدست آوردن رشد اقتصادی بالاتر، بیش از یک میلیون گونه جانوری و گیاهی یا یک هشتم کل موجودات زنده را در معرض انقراض قرار داده است. به شکلی که در هزار سال گذشته، شمار موجودات منقرض شده دنیا، به اندازه ده میلیون سال قبل است. سازمان ملل در این گزارش اعلام کرد: در نظر گرفتن مطلق ارزش سرانه تولیدات داخلی کشورها، بدون توجه به سرانه منابع طبیعی، انسانی و اجتماعی آنها، گمراه کننده است. این روش موجب شده، مدیران کشورهائی که به واقعیت های علمی بی توجه هستند، نابودی گونه های زنده را سرعت ببخشند. از طرفی در گرما گرم معضلات سیاسی و اقتصادی، سران کشورهای جهان احساس نمی کنند که باید کار خاصی برای گونه های در حال انقراض انجام دهند.

گزارش سازمان ملل، علاوه بر تشریح دلایل پیش آمدن وضعیت امروز، راه حل ها را نیز مشخص کرده. این گزارش می گوید ما قصد نداریم به جای زمین، بشر را نجات دهیم چون زمین نیاز به بشر ندارد، بلکه این بشر است که نیاز به کره زمین دارد. برای نجات زمین باید انسان ها منافع سنتی و تثبیت شده خود را به چالش بکشند. منافعی مانند برداشت بی رویه چوب از جنگل ها، تبدیل جنگل ها به مرتع، صید عمیق ماهی ها، تجارت حیات وحش، دامداری صنعتی، سد سازی و تبدیل محیط زیست طبیعی به مناطق مسکونی، خلاصه هر کاری که باعث سوق دادن بشر به تولید و مصرف ناپایدار می شود. رشد جمعیت، شهرنشینی، توسعۀ اقتصادی، کشاورزی ناپایدار، پرورش آبزیان، دامداری مکانیزه، زراعت برای تهیه روغن پالم و تهیه خوراک دام، اصلی ترین دلایل نابودی منابع طبیعی در جهان هستند. تخریب خاک و به کار گیری سموم شیمیایی کشاورزی نیز جزء خطرات بزرگ هستند. دانشمندان تهیه کننده این گزارش، معتقدند بشریت در لبه پرتگاهِ بی بازگشتی قرار دارد و تنها راه نجاتش، توقف استفاده از سوخت های فسیلی و کند کردن رشد اقتصادی جهان است. در این گزارش آمده، تنها تغییرات گسترده نظام اقتصادی و مالی جهان می تواند از تهدید زیست بوم کره زمین جلوگیری کند. سازمان ملل می گوید: ما به اندازه کافی ابزار و توافق های بین المللی داریم که در کنار یک سری تصمیمات جسورانه و سیاست های محلی بتوانیم به هدف دست پیدا کنیم. سازمان ملل در این گزارش به راهکار اجرایی خاصی اشاره نکرد، ولی یادآوری می کند بخش بزرگی از پولی که برای خوراک دام و سویا سرمایه گذاری می شود، پول کثیف هستند و یکی دیگر از مشکلات سیستم اقتصادی فعلی، پرداخت یارانه های کلان در بخش کشاورزی است. این یارانه ها موجب تخریب وسیع و سو استفاده بی رویه از محیط زیست می شود. سالانه مبلغی بالغ بر صد میلیارد دلار خرج یارانه برای کشاورزی ناسالم و ناپایدار می شود. برای همین هم ابتدا باید سیستم یارانه ها را اصلاح کنیم و سپس مشوق هایی برای رفتن مردم به سوی استفاده از انرژی های پاک، در نظر بگیریم.

گزارش سازمان ملل آینده ترسناکی را برای کره زمین و انسان ها و دیگر موجوداتی که قربانی توسعه طلبی انسان ها شده اند به دست می دهد. اما جای این امید را هم باقی می گذارد که هنوز برای نجات زمین دیر نشده.

البته منتقدان این گزارش و سایر اقداماتی از این دست معتقد هستند که دوباره سران همه کشورها می خواهند دور هم جمع شوند و به هم تبریک بگویند و در مورد حفظ بقا تنوع زیستی در جهان شعار بدهند. در نهایت نیز یک بیانیه امضا می کنند و هیچ اتفاق دیگری نمی افتد.