کشور کره جنوبی، نمونه ای از یک موفقیت اقتصادی بزرگ در جهان امروز است. این کشور تا نیمه قرن۲۰ میلادی یک کشور فقیر با زیر بنای کشاورزی بود، اما حالا دوازدهمین قدرت اقتصاد جهان است و درآمد سرانه مردم آن تنها ظرف مدت کوتاهی به ۱۴ برابر افزایش پیدا کرده. عواملی که باعث توانمندی اقتصاد کره جنوبی شد متعدد است. شاید مهم ترین دلیل این باشد که کره جنوبی توانسته از یک کشور دیکتاتوری نظامی به یک دموکراسی قوی تبدیل شود و با تصویب قوانین اقتصادی موثر و ثابت، فرصتهای برابر اقتصادی برای تمام مردم کشورش ایجاد کند و میزبان سرمایه گذاری شرکتهای بزرگ بینالمللی شود.
یکی از پی آمدهای این دست آورد، افزایش تولید گازهای گلخانه بود. کره جنوبی اکنون در رده بندی جهانی تولیدکنندگان گازهای گلخانه ای، در رده هشتم قرار دارد. این کشور در جهت قبول مسئولیت خود برای ایجاد گرمایش جهانی، در کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل که در سال ۲۰۱۸ برگزار شد، تعهد کرد تا سال ۲۰۵۰ تولید کربن خود را به صفر برساند. طبق مرحله بندی اعلام شده قرار است تا سال ۲۰۳۵ تولید کربن به ۳۰ درصد کاهش پیدا کند و تا سال ۲۰۴۰ این میزان به ۵۰ درصد برسد.
این تعهدات نیاز به سرمایه گذاری عظیم، تغییرات گسترده در سیاست های اجرایی دولت، مشارکت وسیع جامعه و همکاری بخش های صنعتی کشور دارد. حالا سوالی که باقی می ماند این است که آیا کره جنوبی موفق خواهد شد به تعهدات خود عمل کند و در مقاطع تعیین شده آن مقدار از تولید کربن خود بکاهد که در سال ۲۰۵۰ به صفر مطلق کربن دست پیدا کند؟
بعد از امضاء تعهدنامه حذف کربن، مون جائه رئیس جمهور وقت کره جنوبی، به عنوان نخستین گام متعهد شد که برق تولید شده از زغال سنگ را با انرژی های تجدیدپذیر جایگزین نماید و خواستار پایان دادن به تامین مالی کارخانههای زغالسنگ متعلق به کره جنوبی در خارج از کشور شد. همچنین برای صنایعی که کربن خود را به سرعت کاهش ندهند تعیین مالیات خواهد شد. برنامه هایی مانند ایجاد مناطق جنگلی شهری، توسعه طرح های بازیافت، رفتن به سوی انرژیهای تجدیدپذیر و ایجاد مجتمعهای صنعتی کم کربن، اکنون در دستور کار دولت قرار گرفته. دولت کره جنوبی برای تامین نیاز مالی این زیرساخت های سبز، بودجه ای معادل ۳۷ میلیارد دلار برای هزینه کردن تا سال ۲۰۲۵ تصویب کرده است.
دولت کره جنوبی می گوید، کارهای زیادی باید انجام شود تا این تعهد واقعاً معنی دار شود. طبق تصمیم دولت، فوری ترین کار ارائه یک نقشه راه برای حذف تدریجی سوخت زغال سنگ تا سال ۲۰۳۰ و توقف کامل استخراج این سوخت است. کره جنوبی در حال حاضر برای تامین ۴۰ درصد از برق خود به زغال سنگ متکی است. حامیان محیط زیست در کره جنوبی می گویند، کشور باید فورا ساخت نیروگاه های زغال سنگ جدید را متوقف و جایگزینی زغال سنگ با انرژی های تجدیدپذیر را آغاز کند.
یکی دیگر از اقداماتی که در دستورکار دولت قرار دارد، استفاده از فناوری جذب کربن است. در این فرآیند دی اکسید کربن متصاعد شده از دودکش تاسیسات صنعتی، جمع آوری و ذخیره می شود تا جو زمین را آلوده نکند و مجدداً تبدیل به سوخت شود. فن آوری دیگر تولید بیوگاز است که نه تنها می تواند بخشی از نیاز سوخت را تامین کند، بلکه روشی مفید برای استفاده از زیست توده جنگل ها، کلشت به جا مانده از کشاورزی و فضولات دامپروری و شیلات است، همچنین موجب بهبود شرایط بهداشتی در مناطق روستایی و بازیافت پسماندهای کشاورزی و دامداری می شود. برنامه بعدی دولت تولید فولاد سبز است، فولادی که بدون استفاده از سوخت های فسیلی و با سوزاندن هیدروژن بدست می آید. یکی دیگر از برنامه های دولت کره جنوبی استفاده از گرمایش خورشید برای تامین آب گرم منازل مسکونی است. بجز اینها ده ها برنامه ریز و درشت دیگر هم پیش بینی شده تا میزان تولید کربن تا سال ۲۰۴۰ نسبت به امروز ۴۰ درصد کاهش پیدا کند.
در پاسخ به این سوال که آیا این بار هم کره جنوبی می تواند موفق شود؟ به نظر می رسد چون یکبار عزم خود را برای رسیدن به اهداف بزرگ به خوبی نشان داده و با سابقه ای که در سرعت دادن به آهنگ رشد صنعتی و اقتصادی دارد، امید زیادی می رود که این بار هم به هدف های از پیش تعیین شده خود دست پیدا کند. اگر چنین اتفاقی بیفتد، علاوه بر اینکه کره جنوبی الگوی خوبی برای سایر کشورهای جهان خواهد شد، بلکه جلوی هرگونه بهانه جویی و دلیل تراشی کشورهایی که در رسیدن به هدف کربن صفر ناموفق هستند را خواهد گرفت.
یک دیدگاه بنویسید