سال‌ها پیش وقتی یکی از دانشجویان انسان‌شناسی از استاد خود پرسید که نخستین نشانه‌ های تمدن در فرهنگ انسانی چیست، انتظار داشت تا استاد درباره‌ قلاب‌های ماهیگیری، کاسه‌های سفالین یا سنگ‌های آسیاب حرف بزند. ولی استاد گفت: نخستین نشانه‌ تمدن در یک فرهنگ باستانی استخوان رانی بود‌ه که شکسته شده و سپس جوش خورده است. او توضیح داد، چنانچه پای موجودی در یک قلمرو حیوانی بشکند حتماً می میرد، چون نمی‌تواند از خطرها بگریزد، یا از رودخانه آب بخورد یا برای غذا خوردن، به شکار برود. هیچ حیوانی با پای شکسته آنقدر دوام نمی‌آورد تا استخوانش دوباره جوش بخورد.
استخوان شکسته‌ ران انسانی که جوش خورده گواهی‌می دهد ‌که کسی با آن شخص پا ‌شکسته همراهی کرده، محل جراحت را بسته، از شخص نگهداری کرده، به او آب و غذا داده تا فرد پا شکسته، استخوانش جوش بخورد و سلامت‌ و بهبودی خود را دوباره‌ پیدا کند.
استاد گفت: تمدن فرهنگی، از جایی شروع گردیده که کمک به دیگران آغاز شده. ما انسان ها وقتی به اوج شکوفایی فرهنگی خود می رسیم که به دیگران یاری برسانیم.