در این جهان بی کران، ستاره شناسان بالاخره توانستند در صورت فلکی ترازو، سیاره ای پیدا کنند که شرایط سکونت موجودات زنده را دارد. بر روی این سیاره آب مایع وجود دارد و گرمای محیط آن نیز متعادل است. این سیاره نزدیک ترین مکان قابل سکونت به زمین است که تاکنون کشف شده. دانشمندان بر اساس آدرس فضایی این سیاره، نام گلیز۵۸۱ جی “gliese 581G”را برای آن انتخاب کردند. سیاره گلیز در سال ۲۰۰۷ و پس از یک دهه کاوش، توسط تیم تحقیق سیارات فرا خورشیدی لک کارنگی “Lick–Carnegie”کشف شد و اکنون ۱۴ سال است که بر روی مشخصات آن تحقیق می شود.

تاکنون مشخص شده جرم این سیاره حدود دو برابر زمین و مساحت آن ۷ برابر کره خاکی ما است. جاذبه آن نیز ۱/۳ برابر زمین است. این میزان گرانش، برای زندگی ما انسان ها قابل تحمل است. فاصله مناسب گلیز با ستاره مرکزی، باعث شده که نه یخزده باشد و نه گازی، البته فاصله گلیز از ستاره مرکزی خود، چهارده بار کمتر از فاصله زمین تا خورشید است. ولی چون ستاره مرکزی آن کوچکتر وکم انرژی تر از خورشید ما است، باعث شده حرارت آن برای حیات مناسب باشد. ظاهراً بشر می تواند چمدان خود را ببندد و راهی این سیاره شود. به خصوص که وسعت زیاد این سیاره، محیط زیست فراخ تری را برای انسان ها فراهم می کند، گیرم که راه رفتن روی آن به خاطر جاذبه قوی تر، کمی سخت تر از زمین است.

البته تاکنون چند مشکل کوچک و بزرگ بر سر راه این کوچ فضایی کشف شده. مشکل اول این است که گلیز مانند کره ماه فاقد حرکت وضعی است، یعنی به دور خودش نمی چرخد و همیشه یک طرف آن شب و طرف دیگرش روز است. برآورد می شود درجه حرارت در طرف شب منفی ۲۵ درجه سانتی گراد و در طرف روز مثبت ۱۶۰ درجه باشد. این مشکل راه حلی هم دارد، ما می توانیم در یک قسمت معتدل که در نزدیکی خط شب و روز قرار دارد و حرارت آن مناسب زندگی است، ساکن شویم و هر زمان که دلمان خواست با یک مسافرت کوتاه، بین شب و روز سفر کنیم که هم فال است و هم تماشا. البته این اتفاق مقداری از رویای ما را خراب می کند، چون بخش بزرگی از مساحت ۷ برابری سیاره گلیز در منطقه شب قرار دارد که سرد و یخ زده است و بخشی نیز در منطقه روز که گرم و طاقت فرسا است. در واقع فقط ۵ درصد سطح آن در منطقه معتدل قرار دارد و قابل سکونت است. سرعت گردش گلیز به دور ستاره اش هم بسیار سریع است و طول یک سال این سیاره با مقیاس زمینی ۱۳ روز است و در این مدت یک بار بدور ستاره خود می گردد، یعنی تغییرات جوی و آب و هوایی در آن شدید است. از طرفی محور گردش گلیز چون مانند زمین مایل نیست، فقط یک فصل دارد.

اینها تنها بخشی از مشکلات زندگی بر روی این سیاره است که تاکنون مشخص شده. ولی مشکل اصلی، فاصله این ستاره تا کره زمین است که معادل ۲۰ سال نوری یا معادل ۱۹۳ تریلیون کیلومتر است. اگر بخواهید عظمت این فاصله را درک کنید، تصور کنید سوار سریع ترین وسیله ای که تاکنون بشر ساخته یعنی”ویجر یک“ شده اید و به این سیاره مسافرت می کنید. ”ویجر یک“ در سال ۱۹۷۷ به فضا فرستاده شد و اکنون ۴۴ سال است که با سرعت ثابت ۶۳/۰۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت می کند و تازگی ها از منظومه شمسی خارج شده. اگر مقصد ویجر، سیاره گلیز بود با این سرعت ۳۵۰/۰۰۰ سال طول می کشد تا به مقصد برسد.

آیا بشر می تواند امیدوار باشد، روزی از نظر تکنولوژی آنقدر پیشرفت کند که بتواند با سرعت قابل قبول، به چنین نقاط دوردستی مسافرت کند؟ با توجه به پیشرفت های روز افزون تکنولوژیک، بسیاری از مردم و حتی متفکران و دانشمندان معتقدند چنین کاری در آینده امکان پذیر است. حقیقت این است که به دلیل محدودیت فیزیکی ماده، این کار غیر ممکن به نظر می رسد. طبق یک اصل فیزیکی هرچه بر سرعت یک جرم افزوده شود، وزن آن سنگین‌تر می‌شود. در سرعت های خیلی زیاد، سنگینی وزن ماده باعث درهم ریختن بافت ملکولی آن می شود و ابتدا به مایع و سپس به فوتون تبدیل می شود. حد سرعت برای آغاز فرایند ذوب شدن یک جرم، در حدود یک دهم سرعت نور است. البته بدن های شکننده و پر از مایع ما انسان ها، خیلی قبل از رسیدن به این سرعت درهم خواهد ریخت. حالا اگر فرض کنیم روزی ما بتوانیم با سرعت یک دهم سرعت نور، یعنی۳۰ هزار کیلومتر در ثانیه به طرف سیاره گلیز برویم،۱۸۰ سال طول خواهد کشید تا به این سیاره ”قابل سکونت“ برسیم.

ایده اقامت در سایر نقاط کهکشان، هرچند از نظر علمی بسیار با اهمیت است، ولی ممکن است تا زمان نابودی زمین، غیر قابل دستیابی باقی بماند. پس باید قبول کنیم که ما فقط یک سیاره قابل زیست داریم و اگر آن را نابود کنیم، دیگر جایی برای زندگی نخواهیم داشت و نسل بشر منقرض خواهد شود. فراموش نکنیم ما تافته جدا بافته نیستیم، در گذشته ماموت ها، دایناسورها و هزاران گونه گیاهی و جانوری، منقرض شده اند و این اتفاق می تواند برای انسان نیز بیفتد. پس به نفع بشریت است که از محیط زیست مراقبت کند و آن را تخریب نکند، چون خارج از سیاره زمین، اقامتگاهی برایش وجود ندارد.