زمین خصوصیات یک موجود زنده را دارد، پس زنده است. زمین می لرزد، عرق می کند، سرد و گرم می شود و دم و بازدم دارد، انواع فعل و انفعالات شیمیایی در درون آن اتفاق می افتد و در یک چرخش مداوم، بخشی از اجزایش از بین می رود و بخش دیگر بازسازی می شود. بر روی این ارگان زنده، تعداد زیادی موجود زنده زندگی می کنند. در این میان می توان انسان را با شعورترین این موجودات زنده دانست که اتفاقاً به دلیل جایگاه خاصش، بیش از هر موجود زنده دیگری، قدرت دستکاری، خرابکاری و تاثیرگذاری بر روی کره زمین را دارد. در درون بدن این موجود زنده، جنگل ها مانند یک پمپ حیاتی، سیستم گردش اکسیژن و آب را در کل جهان بوجود می آورند. در چهل سال گذشته، انسان ها بیش از ۲۵ درصد از جنگل های جهان را برای استحصال چوب، گسترش کشتزارهای سویا و گسترش دام‌داری، بریده و نابود کرده اند. انسان ها با انتشار گازهای گلخانه ای، باعث افزایش دمای جهانی و تشدید طوفان ها و افزایش سطح آب دریاها شده اند. آب ها که نقش خون در رگ جهان را بازی می کنند به دست انسان ها آلوده شده است. خاک با انواع سم و کود و مواد شیمیائی ساخت انسان آلوده شده. در سال های اخیر تاثیرات ناگوار انسان بر سیاره زمین به حدی زیاد شده که می توان آن را با نقش یک سلول سرطانی در بدن یک موجود زنده مقایسه کرد.

بسیار طبیعی است که یک موجود زنده مانند زمین، مانند هر جانداری از حیاتش دفاع می کند. این کار را قبلاً نیز در مورد بسیاری از گونه های جانوری انجام داده است. زمین دایناسورها و ببرهای دندان چاقویی و ماموت ها و انسان های نئاندرتال را در طول تاریخ زمین، طرد و منقرض کرده. حالا سوال اصلی این است که بشریت تا کجا می خواهد طبیعت را نابود کند و تا چه حدی مطمئن است که این موجود زنده، نسبت به او عکس العمل نشان ندهد و تا کی رفتارهای مخرب او را تحمل خواهد کرد؟ اگر انسان نخواهد برای کره زمین مفید باشد، باید بداند که طبیعت، بسیار قوی تر و خطرناک تر او است، چه زمانی تحمل زمین تمام خواهد شد و دیگر نخواهد توانست رفتارهای مخرب او را بپذیرد؟

اخیراً ویروس کرونا جنجال بزرگی در دنیا به راه انداخته. آیا امکان دارد که شیوع این ویروس، نوعی عکس العمل طبیعت بر علیه انسان باشد؟ ما اگر برای اکوسیستم مفید نباشیم و آن را تخریب کنیم، همانطور که بارها و بارها دیده ایم، طبیعت ما را طرد خواهد کرد. اینک زمان بیداری فرا رسیده است. نمی توانیم به دور از واقع بینی و با نفی آگاهی، برای زمین سودمند نباشیم، به آن آسیب برسانیم و بتوانیم به زندگی مان ادامه دهیم. هرچه ارتباط خود را با طبیعت بیشتر قطع کنیم، دنیای پیرامون ما آشفته تر خواهد شد. اگر ما به راستی در پی صلح و آرامش بیشتر در جهان هستیم، اگر صادقانه قصد لذت بردن از جهان را داریم، اگر قصد داریم دنیای قشنگی برای آینده فرزندانمان بسازیم، چاره ای جز تغییر دادن رفتار و افکارمان نداریم، که همین حالا هم خیلی دیر شده. اگر هرچه زودتر جلو آلودگی ها را نگیریم، مصرف را کم نکنیم، شیوه تولید را تغییر ندهیم، در مصرف آب و منابع طبیعی صرفه جوئی نکنیم، از اضافه شدن جمعیت جلوگیری نکنیم، این موجود زنده که نامش کره زمین است، از خودش دفاع سختی خواهد کرد، دفاعی که در نتیجه آن ممکن است دیگر نه از تاک، نشانی باقی بماند و نه از تاکنشان.