۱۱۰۰۰ دانشمند از ۱۵۳ کشور جهان به رهبری ویلیام ریپل و کریستوفر گرگ از دانشگاه ایالتی اورگان، با هم متحد شدند تا وضعیت اضطراری آب و هوای جهانی را به مردم دنیا گزارش کنند. این گروه می گویند: با وجود اینکه از ۴۰ سال قبل برای کنترل گرمایش زمین، مذاکرات زیادی در سطح جهان صورت گرفته، ولی طبق معمول منفعت طلبی تجارت جهانی و سیاستمداران، جلو کنترل این مشکل را گرفته و شرایط را روز به روز بدتر کرده است. این دانشمندان هشدار دادند که یک “رنج غیرقابل توصیف” در انتظار بشریت خواهد بود و اگر تغییر و تحولی عظیم در نحوه زندگی مردم ایجاد نشود، این اتفاق اجتناب ناپذیر است.

در اولین کنفرانس جهانی آب و هوا که در سال ۱۹۷۹ در ژنو برگزار شد، جامعه جهانی توافق کردند که باید اقدامات فوری برای جلوگیری از افزایش انتشار گازهای گلخانه ای به عمل آید. متاسفانه از آن سال تاکنون تغییرات آب و هوایی همه ساله رو به افزایش بوده و سریعتر از آنچه دانشمندان انتظار داشتند شتاب گرفته. اگرچه برخی از شاخص ها مانند کاهش نرخ تولد و افزایش مصرف انرژی تجدیدپذیر، بهبود پیدا کرده ولی اکثر شاخص ها نشان می دهد که انسان به سرعت در جهت اشتباه حرکت می کند و نشانه های ناگواری از فعالیت های مخرب، مانند افزایش مداوم تولید سرانه گوشت، از بین رفتن پوشش جهانی جنگل و افزایش تعداد مسافران هواپیما، نمونه ای از این فعالیت های مخرب است که به شدت ادامه دارد.

 این روز ها شرایط به حدی خطرناک شده که نهادهای دولتی، اعلامیه های اضطراری در مورد وضعیت جوی و آلودگی هوای شهرها صادر می کنند. جریان پرونده های مربوط به مجرمان اکوسیستمی در دادگاه ها سرعت پیدا کرده. جنبش های شهروندان  و به خصوص دانش آموزان، خواستار تغییر شیوه برخورد با مشکلات گرمایش جهانی هستند. بسیاری از کشورها، شهرها و مشاغل آمادگی خود را برای کمک به تصمیم گیری عادلانه برای رسیدن به یک آینده پایدار اعلام می کنند.

به گفته پروفسور ریپل” می خواهند مردم، عظمت این بحران را درک کنند، پیشرفت ها را ردیابی و تقویت نمایند و اولویت های خود را در جهت کاهش تغییرات آب و هوا، تغییر دهند. بشریت اگر نخواهد دچار یک مصیبت همگانی شود، باید تحولات اساسی در نحوه عملکرد جامعه جهانی ایجاد نماید و تعامل خود با اکوسیستم های طبیعی را تصحیح کند. اقدامات سریع و قاطع بهترین امید انسان ها برای زنده ماندن در سیاره زمین است، زمینی که تنها خانه ما در کل کائنات است. این مبارزه ای است که حداقل بر شش محور اصلی باید متمرکز باشد.

۱- انرژی: جامعه جهانی و دولت ها باید سوخت های فسیلی را به سرعت با انرژی های تجدیدپذیر کم کربن جایگزین کنند و باقی مانده ذخایر سوخت های فسیلی را در داخل منابع خود رها نمایند. از پرداخت یارانه به سوخت فسیلی خود داری کنند و در جهت محدود کردن استفاده از سوخت های فسیلی و ایجاد انگیزه برای برای مصرف کنندگان انرژی پاک، هزینه مصرف سوخت های کربنی را به اندازه کافی بالا ببرند. کشورهای ثروتمند باید برای کوتاه شدن دوران انتقال از سوخت های فسیلی به سوخت های پاک، از ملل فقیر حمایت کنند.

۲- آلاینده ها: دولت ها باید به سرعت از انتشار متان، دوده، هیدرو فلوروکربن و سایرآلاینده های مخرب جو کره زمین جلوگیری کنند. انجام این کار پتانسیل کاهش بیش از۵۰ درصد از روند گرمایش کره زمین را طی چند دهه آینده دارد.

۳- طبیعت: بازسازی و محافظت از اکوسیستم هایی مانند جنگل ها، چمنزارها، چراگاه های طبیعی، تالاب ها و سایر اکوسیستم ها، می تواند پتانسیل زیست محیطی طبیعت را برای کاهش گازهای گلخانه افزایش دهد. گیاهان دریایی و زمینی، حیوانات و میکرو ارگانیسم ها نقش مهمی در چرخه جذب کربن از هوا دارند.

۴- تغییر رژیم غذائی: انسان ها باید بیشتر گیاه بخورند و محصولات حیوانی کمتری مصرف کنند، چون خوردن غذاهای غنی از گیاهان و همچنین کاهش مصرف محصولات حیوانی علاوه بر اینکه می تواند به سلامت آنها کمک کند، میزان انتشار گازهای گلخانه ای به ویژه متان را نیز به میزان قابل توجهی کاهش می دهد و زمین هائی که در آن دام پرورش می دهند یا علوفه می کارند را برای کاشت مواد غذایی مورد نیاز انسان آزاد می کند. کاهش زباله های مواد غذایی هم بسیار مهم است. با تبدیل رژیم غذائی از حیوانی به گیاهی، حداقل می توان تولید یک سوم کل زباله مواد غذایی را کاهش داد.

۵- تغییر رویکرد اقتصادی: استخراج بیش از حد مواد معدنی و بهره برداری بیش از حد از اکوسیستم ها، به منظور رشد اقتصادی، باید به سرعت محدود شود تا پایداری زیست کره در طولانی مدت، محفوظ بماند. تبدیل اقتصاد جهانی به اقتصاد بدون کربن راه حلی است که می تواند وابستگی انسان به زیست کره را برطرف کند و اهداف اصلی دولت ها را از رشد تولید ناخالص داخلی، به هر قیمت و به منظور دستیابی به ثروت، دور نگاه دارد.

۶- کنترل جمعیت: رشد جمعیت در دنیا امروزه انفجاری است و همه ساله تقریباً ۸۰ میلیون نفر به جمعیت جهان اضافه می شود. دولت ها باید با استفاده از رویکرد عدالت اجتماعی و اقتصادی، رشد جمعیت کشورشان را کنترل کنند تا لااقل جمعیت جهان در همین میزان کنونی تثبیت شود. سیاست های اثبات شده و مؤثری وجود دارد که می تواند ضمن کاهش نرخ باروری و کاهش تأثیر رشد جمعیت بر انتشار گازهای گلخانه ای، حقوق بشر را نیز تقویت کند. این سیاست ها خدمات برنامه ریزی شده خانواده را در دسترس همه افراد قرار می دهد و آموزش ابتدایی و متوسطه را به عنوان یک هنجار جهانی برای همه، به ویژه دختران و زنان جوان فراهم می کند.