در سال جاری تعدادی از کلان شهرهای هند، به صورت زنجیره ای دچار بحران آب شدندکه پیش بینی می شود تا سال ۲۰۲۰ تعداد آنها به ۲۱ شهر برسد. در این میان شرایط شهر چنای (Chennai) از همه بحرانی تر است. این شهر با نام سابق مَدرَس، پایتخت ایالت تامیل نادو است و با داشتن بیش از چهار و نیم میلیون نفر ساکن و دو و نیم میلیون نفر حاشیه نشین، ششمین شهر بزرگ هند می باشد. در سال جاری این شهر به دلیل خشک شدن کامل ۴ مخزن تامین آب شهر و کاهش شدید سایر ذخایر آبی، در وضعیت بحرانی قرار گرفت. آخرین تصاویر ماهواره‌ای که در ۱۵ ژوئن (خرداد امسال) از منطقه چنای گرفته شده، نشان می دهد که بزرگترین ذخیره آبی شهر، یعنی دریاچه «پوزال»، تبدیل به یک نقطه سیاه شده که بیانگر خشک شدن این دریاچه است. همچنین یکی دیگر از ذخایر مهم آب چنای به نام دریاچه «چمبارامباکام» به کلی خشک شده است. سطح آب های زیرزمینی نیز به پایین ترین حد ممکن در سال های اخیر رسیده است. در ماه ژوئن بیش از ۲۰۰ روز از آخرین باری که در این شهر باران باریده می گذرد و فصل باران های موسمی که از اکتبر تا دسامبر است، بسیار کم باران بوده و نتوانسته منابع آبی سطحی شهر را پر کند. برآوردها نشان می دهد دمای متوسط شهر در طول ۶۰ سال گذشته بیش از ۱/۳ درجه سانتیگراد افزایش یافته. این افزایش گرما نیز بخش زیادی از آب های سطحی را تبخیر و باعث از بین رفتن رطوبت زمین های منطقه شده است.

شرایط کم آبی، باعث اختلال وسیعی در زندگی میلیون‌ها نفر از مردم این شهر شده و انتقادهای زیادی از دولت در پی داشته است. به نظر کارشناسان مشکل اصلی فراتر از کمبود بارش ها و موج خشکسالی است، چون عامل انسانی نیز در پدید آمدن این بحران نقش داشته است. کارشناسان معتقدند، دلیل این بحران ناشی از غفلت و سوء مدیریت اداری مدیران آب منطقه است، چون ده سال است که سیستم های ذخیره سازی آب باران را لایروبی نکرده اند، در نتیجه بیشتر آب باران گرانبها، که در زمان باران های موسمی می بارد، به دریا ریخته می شود. دفع فزاینده زباله در طول سال های گذشته، در داخل کانال ها، رودخانه ها و دریاچه ها، این مشکل را بدتر کرده است.

 اکنون آب در شهر چنای کمیاب و به صورت روزانه جیره بندی شده است و در مواردی آب به صورت هفتگی توزیع می شود. در اکثر نقاط میلیون‌ها نفر از ساکنان شهر، هر روز صبح، برای پرکردن ظرف های خود از آب تانکرهای دولتی، ساعت ها در صف ها طولانی به انتظار می ایستند. البته آب دولتی کافی نیست و مردم مجبور هستند بقیه آب مورد نیاز خود را از تانکرهای خصوصی دریافت کنند. آب هر تانکر ۹/۰۰۰ لیتری، معمولاً به قیمت۷۰۰ روپیه (۱۱ دلار) فروخته می شود. طرحی هم برای رزرو آنلاین تانکرها تهیه شده که مردم می توانند هر سه روز یکبار، از طریق اینترنت و تلفن، یک تانکر آب رزرو کنند. تعداد زیادی از مردم به دلیل فقر مالی قادر به خرید آب غیر دولتی نیستند و براثر استفاده از آب ناسالم، دچار بیماری های مختلف شده اند.

در این میان بیشترین صدمه را از کمبود آب، خدمات ضروری شهری دیده است. متروی چنای به دلیل بی‌آبی، دیگر نمی تواند در ایستگاه های خود از تهویه مطبوع استفاده کند. ادارات شهری به کارمندان خود دستور داده اند در خانه کار کنند. بیمارستان ها، کسب و کارها و مدارس سعی می کنند علیرغم کمبود آب خدمات خود را ادامه دهند. آب برای بهداشت پیدا نمی شود و حمام کردن و دوش گرفتن تبدیل به عملی لوکس شده. مدیر بیمارستان دولتی گاندی می گوید: دیگر آبی برای تمیز کردن ملافه ها و تجهیزات بیمارستانی نداریم و به طور کامل وابسته به مخازن آب خصوصی شده ایم. بسیاری از رستوران‌ها، هتل‌ها و مهمان‌خانه‌ها به دلیل کم‌آبی تعطیل شده‌ و درآمد روزانه خود را از دست داده اند. ۱۰۰ خوابگاه دانشجوئی بسته شده است. این شرایط بحرانی، باعث بروز درگیری‌هایی میان ساکنان شهر گردیده. چندی پیش پلیس، مردی را به دلیل چاقو زدن به همسایه‌اش در دعوا بر سر آب بازداشت کرد.

حالا سوال اهالی شهر این است که با کمبود آب چه باید کرد. با تداوم کمبود آب و ته کشیدن منابع آب زیرزمینی در این منطقه، کسب و کارها روز به روز بیشتر تعطیل می شوند. مقام‌های شهری، به راه‌حل‌های فوری از جمله حفر چاه روی آورده اند. وزیر داخله هند، چندی پیش یک جلسه اضطراری برگزار کرد تا وضعیت را بررسی نماید. در این جلسه قرار شد، دولت ۶۵ واگن قطار باری را برای انتقال آب، از فاصله ۲۰۰ کیلومتری به شهر چنای آماده کند. او گفت که در شش ماه آینده، دولت از واگن های راه آهن برای وارد آوردن ۱۰میلیون لیتر در روز آب استفاده خواهد کرد. مقامات شهر چنای گفتند یک نوبت تامین آب در روز کافی نیست و درخواست ارسال روز ۲ بار را دارند. بعد تاخیرهای فراوان، بالاخره در روز ۱۲ ژوئن اولین قطار با ۵۰ واگن که هرکدام ۵۰ هزار لیترآب حمل می کردند، وارد چنای شدند.

یکی از فعالان اجتماعی معتقد است که دولت هیچ چشم انداز دراز مدتی ندارد و برای خارج شدن از وضعیت موجود، تنها به شروع بارندگی ها و بهبود سطح آب‌های زیرزمینی امیدوار است. او می‌گوید ما سال‌های خشک و کم آب زیادی داشته ایم، اما همیشه آب‌های زیرزمینی به نجات‌مان می‌آمدند، متاسفانه در سال های اخیر برداشت بی رویه از آب های زیر زمینی باعث خشک شدن منابع زیر زمینی شده. یک مقام شهری می گوید: اگر امسال باران نبارد، ما کاملاً از بین خواهیم رفت. تنها بارش باران می‌تواند شهر را از این وضعیت نجات دهد.